رمزارز یا کریپتوکارنسی 

از فناوری رمزنگاری در طراحی آن استفاده شده و معمولاً به صورت غیرمتمرکز کنترل می‌شودو از این رو در مقابل نظام‌های بانکداری متمرکز قرار می‌گیرند. رمزارز نوعی پول دیجیتال است که در آن تولید واحد پول و تأیید اصالت نقل و انتقال پول با استفاده از الگوریتم‌های رمزگذاری کنترل می‌شود و معمولاً به‌طور غیرمتمرکز (بدون وابستگی به یک بانک مرکزی) کار می‌کند.

رمزارزها

غیرمتمرکزسازی در رمزارزها از طریق فناوری بلاک چین امکان‌پذیر شده‌است . تاریخچهٔ شکل‌گیری رمزارزها به دههٔ ۱۹۸۰ میلادی می‌رسد. اولین رمزارز غیرمتمرکزبیت کوین است که در سال ۲۰۰۹ توسط شخصی به نام مستعار ساتوشی ناکاموتو ایجاد و عرضه شد از آن زمان تاکنون رمزارزهای متعددی ایجاد شده‌اند. از آنجا که رمزارزها به صورت غیرمتمرکز اداره می‌شوند، قدرت کشورها برای کنترل اقتصاد (که معمولاً از طریق بانک مرکزی اعمال می‌شود) را تضعیف می‌کنند. این امر توسط برخی از دوست‌داران رمزارزها یک ویژگی مثبت تلقی می‌شود، اما توسط برخی از دولت‌ها یک ویژگی منفی محسوب می‌گردد.همچنین ماهیت رمزنگاری‌شدهٔ تراکنش‌های مبتنی بر رمزارز باعث می‌شود که ردگیری این تراکنش‌ها دشوار یا غیرممکن باشد که این امر به عقیدهٔ برخی منتقدین زمینه‌ای مناسب برای استفاده از رمزارزها جهت پولشویی را فراهم می‌کند. با فراگیر شدن کاربرد رمزارزها، میزان مصرف برق برای استخراج آن‌ها نیز به طرز چشمگیری افزایش یافته‌است. با گسترش رمزارزها در جهان، کاربرد آن در ایران نیز گسترش یافته‌است. با این حال، در ایران هنوز مانند بسیاری از کشورهای دیگر، تصمیم قطعی دربارهٔ استفاده و تولید از این نوع پول گرفته نشده‌است.در برخی کشورها نیز دولت‌ها اقدام به تعیین تعرفه‌های مالیاتی کرده‌اند که مخصوص مصرف برق برای رمزارزها است؛ ایران نیز از جملهٔ این کشورهاست.